Medya55

2024’ün son haftalarını yaşadığımız şu günlerde dünya değişiyor, teknoloji büyüyor, insanlık artık daha iyi bir yere gidiyor diye düşünürken 21. Yüzyılda bir insanlık dramına şahitlik ediyoruz.

Beşar Esad Rejiminin sona ermesiyle ortaya çıkan, Uluslararası Af Örgütü’nün “insan mezbahası” olarak tanımladığı, Suriye’de süren 13 yıllık iç savaş sırasında on binlerce insanın yargılanmadan tutulup türlü işkenceye tabi tutulduğu, Sednaya Hapishanesinden bahsediyorum…

1987 yılının başlarında Şam’ın 30 km kuzeyinde küçük bir kasabada yer alan bir tepeye inşa edilen hapishane ülkenin suçlularının ama özellikle de Esad Ailesinin düşünce yapısına ters düşen kişilerin yıllarca alıkonulduğu hakkında ürpertici hikâyeler anlatılan kötü şöhretli bir yer…

ÖLÜM KAMPI

Yıllar boyunca Sednaya Suriye Ordusu ve askeri istihbaratı tarafından yönetilen binaya ilk mahkûmlar 1987'de, Beşar'ın babası Hafız Esad'ın iktidarında gelmeye başladı.

Tam anlamıyla faaliyete geçmeye başladığında, hapishanenin iki tutukevi vardı. İnsan hakları örgütlerinden alınan bilgilere göre Beyaz Bina, rejime sadık olmadığından kuşkulanılan subaylar ve askerler için yapılmış, ana hapishane olan Kırmızı Bina ise, rejim karşıtlarından, başlarda da İslamcı örgütlere üye olduklarından şüphelenilenlerden oluşuyordu.

Serbest bırakılan mahkûmlarla görüşen insan hakları gruplarına göre iki binada 10 ila 20 bin kişi tutulabiliyordu.

Eski tutsaklar, devrilen rejimin güvenlik güçlerinin çeşitli birimlerinden Sednaya’ya “et dolabı” olarak adlandırılan beyaz kamyonlarla nakledildiklerini anlattı.

Cezaevine vardıklarında, hapishane yetkililerince “hoş geldin partisi” olarak isimlendirilen şiddetli dayağa ve işkenceye maruz kaldıklarını belirten tutsaklar, bu dayaklar sırasında genellikle kafalarına darbe aldıklarını ve bazı arkadaşlarının bu nedenle öldüğünü kaydetti.

Bu uygulamayı teyit eden eski bir cezaevi yetkilisi, “Gelen beyaz kamyonun içinde genellikle 50 ila 60 kişi bulunurdu. Bu kişilerin gözleri bağlı olurdu. İki gardiyan aracın yanına gider ve onları kamyondan atmaya başlardı. Yüzüklerini, saatlerini, her şeylerini alırdı. Gardiyanlar isimleri kayıt altına alırken, onları tekmeler ve döverdi.” İfadelerini kullandı.

Alıkonulanların, daha sonra 5 ila 15 kişilik gruplar halinde gardiyanlar arasında “yalnızlar” olarak adlandırılan yeraltı hücrelerine götürüldüğü kaydedildi.

İŞKENCE YÖNTEMLERİ

Sednaya’daki düzenli ve yoğun fiziksel şiddet en yaygın işkence yöntemi olarak kullanıldı. Tutsaklar, maruz kaldıkları şiddetin, bazen ömür boyu sürecek hasara ve sakatlığa yol açtığını söyledi.

Raporlar, rejimin, Sednaya’da alıkoyduklarını kasıtlı şekilde insanlık dışı koşullarda tuttuğunu ve sistematik olarak yiyecek, su, ilaç ile tıbbi bakımdan mahrum bıraktığını gösterdi.

Tutsaklara yeterli gıda verilmediğine, bunun da yetersiz beslenme ve açlığa yol açtığına işaret eden raporlarda, bu kişilerin, kişisel ve tıbbi bakıma erişimlerinin engellenmesi neticesinde enfeksiyon ve uyuz gibi hastalıkların sık sık yayıldığı kaydedildi.

Suriye İnsan Hakları Ağı (SNHR) raporuna göre, Baas rejimi fiziksel, psikolojik ve cinsel şiddet içeren 72 ayrı işkence türü uyguladı.

Rejimin fiziksel işkence uygulamaları arasında, mağdurun vücudunun farklı yerlerine kaynar su dökme, başını suya sokarak boğma hissi verme, elektrikli sopayla vücuduna elektrik verme, mağduru çıplak bir şekilde metal sandalyeye oturtarak sandalyeye elektrik verme, naylon poşeti yakarak vücuduna damlatma, bedeninde sigara söndürme, mağdurun parmaklarını, saçlarını ve kulaklarını çakmakla yakma, ısıtılmış metali bedenin farklı bölgelerine değdirerek cildi yakma, bedene kızgın yağ damlatma, yanıcı böcek ilaçlarını üzerine dökerek yakma gibi insanlık dışı yöntemler yer aldı.

İNFAZ ODASI

Kırmızı binada bulunan binlerce kişi, insanlık dışı koşullarda tutulduktan sonra gizli yargısız infazlarla öldürüldü.

Tutsaklar, genellikle “toplu idam” şeklinde gerçekleşen infazlardan önce Şam’ın El Kabun Mahallesi’nde bulunan Askeri Saha Mahkemesi’nde 1 veya 3 dakika süren “duruşmalarda” ölüme mahkum edildi.

Sednaya yetkilileri, “parti” olarak adlandırdıkları idamları gerçekleştirdikleri gün, tutsakları hücrelerinden sivil bir cezaevine nakledileceklerini söyleyerek topladı. Bunun yerine kırmızı binanın bodrum katında bulunan bir hücreye getirilen tutsaklar, 2 ya da 3 saat boyunca fiziksel şiddete maruz kaldı.

Tutsaklar, gecenin bir yarısı gözleri bağlanarak kamyonlar ve minibüslerle, beyaz binanın güneydoğu köşesinde bulunan “infaz odasına” götürüldü.

Süreç boyunca kurbanların gözleri bağlı kaldı ve ölüm cezasına çarptırıldıkları kendilerine infaz gerçekleştirilmeden sadece birkaç dakika önce söylendi.

Raporlarda, 2011 ile 2015 yılları arasında her hafta, bazen de iki haftada bir yaklaşık 50 kişinin asıldığı kaydedildi.

Cesetler, Şam yakınlarındaki toplu mezarlara taşınıyor

İnfaz gerçekleştirildikten sonra kurbanların cesetleri kamyonlara yüklendi ve kayıt tutulması için Şam’daki Tişrin Askeri Hastanesi’ne taşındı.

Sednaya’daki eski cezaevi yetkilileri ile Tişrin Hastanesi’nde görevli doktorlara göre, bu tıbbi raporlarda ve ölüm belgelerinde ölüm nedeni olarak ya kalp ya da solunum yetmezliği gösterildi.

Ölümleri hastanede kayıt altına alındıktan sonra cesetler, Tişrin’deki morga ve oradan da toplu mezarlara gönderildi.

Bu mezarlar, Suveyda ile Şam arasındaki ana yol üzerinde bulunan Najha köyü ve Şam yakınlarındaki askeri arazilerde yer alıyor.

Kalemim size burada ki vahşeti anlatmaya yetti mi bilmiyorum ama bildiğim bir şey varsa o da bunların bile buzdağının görünen küçücük bir parçası olduğu...