Medya55

Ben isterim ki öldükten sonra toprak altında çürümesin bedenim birilerine ışık birilerine yeni başlangıçlar olsun.

Bu düşüncenin bir farklı versiyonunu ise bedeninizi kadavra olarak kullanılması için bilime bağışlamak. Jean Louis Fournier'in eşsiz kalemi tam da burada kendini gösteriyor.Ölüm gibi ciddi ve kasvetli bir konu ancak böyle bir mizah kullanılarak anlatılabilirdi diyorsunuz.

Kendini otopsi masasına yatıran yazar genç bir doktor olan Egonie ile olan karşılıksız sessiz sohbetini yavaş yavaş kesilip incelenirken yaşadığı zamanlara dair anılarını ölse de hala düşünceleri olduğunu ortaya koyan bir nevi ben buradayım demeye devam ettiğini anlatan çok edebi olduğunu düşündüğüm bir kitap...

♡♡♡

Yaşarken çok ağlamak istediğim zamanlar oldu. Başaramadım. Gözyaşlarımı içimde tuttum.

Ağlamaya başlar da duramazsam diye korkardım, taşarsam, kendimi bir gözyaşı selinde bulur ve boğulursam diye...

♡♡♡

Katılığım göstermelikti, yufka yürekliydim. Duygusallık mı, yapmacık bir duyarlılık mı? Kim bilir. Buna karşılık ağlatmayı bilirdim....

Pek çok güzel gözü, mavileri, karaları, yeşilleri ağlattım. Arkasından teselli etmek gerekiyordu. Her zaman bilemedim...

Seygiyle Kalın...